चकवा काय आहे?, चकवा कसा दिसतो आणि कुठे राहतो, भूताची गोष्ट

चकवा काय आहे – चकवा. आज मी तुम्हाला चकवा म्हणजे काय ते सांगणार आहे. कोकण म्हणजे एक निसर्गरम्य ठिकाण. कोकणात जर गाडीने गेलात तर तुम्ही सौंदर्य खूप अनुभवू शकता. पण जर गाडीने जाता जाता तुम्हाला तेच ठिकाण, तीच घरे, तीच झाडे परत परत दिसली तर समजून जा की तुम्हाला चकवा लागला. चकवा ज्या ठिकाणी लागतो ती वाट आणि ती वेळ ठरलेली असते. त्यावेळी त्या ठिकाणाहून कधी जाऊ नये नाहीतर तुम्हाला चकवा लागलाच असे समजा. अशीच एक कोकणातील चकवायची गोष्ट मी तुम्हाला सांगणार आहे.

दादाचं नुकतंच लग्न झालेलं. मी मनाच्या सुट्टीमध्ये होतो. दादा आणि वहिनी, वहिनीच्या माहेरी गेले होते. दादा आणि वहिनीने पाच दिवसांची सुट्टी घेतली होती. पहिल्या तीन दिवसांमध्ये देवदर्शन करून नातेवाईकांकडे जाऊन आले होते. आता ते दोघे आराम करायच्या मूडमध्ये होते. मे महिन्याचा सीजन असल्यामुळे आंबा आणि रानमेवा यांचा पुरेपूर आस्वाद दादा आणि वहिनीने घेतला. थोड्याच वेळात दादाला फिरण्याची इच्छा झाली.

दादा वहिनीला बोलला की तसा बीच चालत दहा-पंधरा मिनिटे लागतील. एवढाच लांब होता. दादाला तर बीचवर जायला खूप आवडायचं. दादा बोलला, “चल, लवकर तयारी कर.” दादा आणि वहिनी दहा मिनिटात तयार झाले आणि वहिनी आईला सांगायला गेली. आई पटकन बोलली, “आता नका जाऊ, उशीर झाला आहे, उद्या सकाळी जा.” पण दादा बोलला, “काळजी करू नका, मी आहे बरोबर आणि आम्ही लवकर घरी येऊ.”

आईने बराच प्रयत्न केला, पण शेवटी दादा आणि वहिनी निघाले. बीचवर पोहोचल्यावर त्यांनी खूप फोटो काढले आणि सनसेट आणि समुद्राच्या लाटांचा आनंद घेतला. वेळ कसा गेला ते त्यांना कळलंच नाही. आता मात्र काळोख पडायला लागला होता. वहिनीने दादांना सांगितलं, “चला, घरी जाऊया, अंधार पडत आला आहे.” दादाने पाच मिनिटं अजून थांबण्यास सांगितलं. नंतर वहिनीने दोन तीन वेळा आठवण केली आणि शेवटी ते निघाले.

वाटेत ते एका पायवाटिकेवर चालू लागले. वहिनीला ते झाड आणि ते घर परत परत दिसायला लागले. दादाने विचारले, “हा रस्ता कुठे जातो?” वहिनी बोलली, “मला वाटतं की हा रस्ता आपल्याच घरच्या रोडला कनेक्ट होतो.” पण ती रस्ता बरा नाही असेही ती बोलली.

थोड्याच वेळात एक घातलेला आणि हातात काठी असलेला माणूस त्यांना भेटला. त्याने सांगितलं, “या वाटेने नका जाऊ, ही वाट बरोबर नाही.” पण दादाने त्याचं बोलणं लक्षात घेतलं नाही.

अंधारात मोबाईलच्या टॉर्चच्या प्रकाशात दोघे पुढे चालत होते. त्यांना एक पडके घर दिसलं. वहिनीला ते घर पहिल्यांदा पाहिल्यासारखं वाटत होतं. त्यांनी रस्ता चुकल्याचं कळलं, पण त्यावेळी फोनची बॅटरी कमी झाली होती.

थोडं पुढे जातात तेव्हा तेच तेच दिसायला लागलं. दोघांना भीती वाटायला लागली आणि शेवटी त्यांनी ग्रामदेवतेचा धावा केला. थोड्याच वेळात त्यांना एक मंदिर दिसलं आणि तेथील प्रकाशामुळे त्यांना वाट सापडली.

त्यांना कळलं की त्या वाटेने चकवा लागला होता. त्यांनी देवाचे आभार मानले आणि भविष्यामध्ये अशा वाटेने कधीच जाऊ नये असं ठरवलं.

चकवा हा खरा आहे की नाही हे माहीत नाही, पण पूर्वीच्या काळात लोकांनी अशा गोष्टी तयार केल्या असतील. अशा प्रसंगांमधून सुरक्षित रहाण्यासाठी हे आवश्यक असतं.

देवाचे आभार मानून दादा आणि वहिनी गावाकडे परत आले. घरच्या मंडळींना सगळं सांगितलं. आई आणि बाकीच्यांना खूप धक्का बसला. दादा बोलला, “माझ्या चुकामुळे हे सर्व घडलं. मी वहिनीचं ऐकलं असतं तर हे होणारच नव्हतं.” सगळ्यांनी त्याला समजावलं की असं कधी कधी होतं, पण त्यामुळे शिकावं लागतं.

दादाने पुढे ठरवलं की गावातील जुन्या लोकांनी सांगितलेल्या गोष्टींना महत्त्व द्यावं आणि अंधारात अनोळखी ठिकाणी जायचं टाळावं. त्याने मनोमन ठरवलं की अशा चुका पुन्हा कधीच करायच्या नाहीत. गावातील लोकांनीही त्याचं कौतुक केलं की त्याने चकवाच्या वेळेला धैर्य दाखवलं आणि देवाच्या मदतीने सुरक्षित घरी परतला.

त्याच्या गोष्टीची बातमी गावभर पसरली आणि लोकांनीही रात्रीच्या वेळी अनोळखी रस्ते वापरणं टाळायला सुरुवात केली. सगळेच जण सुरक्षिततेच्या दृष्टिकोनातून अशा गोष्टींचं पालन करू लागले.

दादा आणि वहिनीचे त्या दिवशीचे अनुभव खरे होते की नाही हे कोणालाही ठाऊक नाही, पण या प्रसंगाने गावातील लोकांना सावधानतेचा संदेश दिला. त्यांनी एकत्रितपणे ठरवलं की अशा घटनांना पुन्हा होऊ द्यायचं नाही. देवावर विश्वास ठेवला आणि गावच्या रक्षणासाठी प्रार्थना केली.

ही कथा फक्त एक अनुभूती म्हणून नव्हे, तर सुरक्षिततेच्या आणि सांस्कृतिक परंपरांचा आदर करण्याचा संदेश म्हणून गावभर पसरली. शेवटी, सगळ्यांनी मिळून ठरवलं की देवाच्या कृपेने आणि एकमेकांच्या सहकार्याने कोणताही अडथळा पार करता येईल.